Κουτσομπού Βιολέττα-Ειρήνη, MBPsS

• Η λογοτεχνία, ως γραπτό αποτύπωμα της ανθρώπινης διανόησης και του ανθρώπινου ψυχισμού, πάντοτε κατάφερνε να μας φέρνει πιο κοντά στην εσωτερική μας πραγματικότητα. Ο ίδιος ο Freud είχε αναγνωρίσει αυτήν της την αξία και αντλούσε τις ιδέες του από κείμενα της μυθολογίας και της λογοτεχνίας, προκειμένου να στηρίξει τα κλινικά πορίσματά του. Υπό το πρίσμα αυτό η σχέση της λογοτεχνίας και της ψυχανάλυσης θεωρείται άρρηκτη.
  Η ποίηση έχει το προνόμιο να μιλά όχι μόνο στους λάτρεις της λογοτεχνίας αλλά και στους ψυχολόγους…ίσως γιατί βγάζει στο φως κομμάτια της ψυχής που δεν περιμέναμε ή φροντίσαμε να απωθήσουμε μέσω της επιστήμης…..Η ποίηση έχει τον τρόπο να θολώνει τα νερά μεταξύ του μυθιστορήματος και του θεατρικού λόγου αφήνοντας το χώρο τόσο στον συγγραφέα όσο και στο κοινό να αντλήσει την εμπειρία των λέξεων με τέτοιο τρόπο που τους κάνει ένα όλον…...Η ποίηση της Μήνας είναι έντονη, γεμάτη χρώμα, κυλά ελεύθερα σαν τρεχούμενο νερό και υμνεί την αγάπη…! Τα ποιήματά της διακρίνονται για το λυρισμό τους. Η γλωσσική μορφή αλλάζει γοργά το τοπίο της ποίησής της. Ρέει και μαζί με τις λέξεις, που δημιουργούν εικόνες, ταξιδεύουμε κι μεις στην παλέτα των συναισθημάτων της Αγάπης. Κάθε ερωτική ιστορία εμπεριέχεται από ανατροπές και παραδίδει σημαντικά μαθήματα. Έτσι κι δω στην δημιουργία της Μήνας υπάρχει αυτός ο κύκλος του έρωτα, η αρχή, η αποκορύφωση και το τέλος! Μια καρμική σχέση είναι αυτή που με τόση δύναμη μας δίνει η ψυχή της Μήνας, μια σχέση που εμπεριέχει όλα τα όμορφα και γλυκά συναισθήματα του έρωτα αλλά μας δίνει και την σκοτεινή πλευρά με τη χάση της σελήνης  όπου βιώνεται η μοναξιά και η απώλεια….Σύμφωνα και με το ’’Συμπόσιο’’ του Πλάτωνα, αρχικά ο άνθρωπος γεννήθηκε με τέσσερα πόδια και χέρια. Ο Δίας, φοβούμενος από την δύναμή τους τούς χώρισε σε δύο ξεχωριστά όντα, έτσι ώστε να ψάχνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους το άλλο τους μισό. Ένα ζευγάρι, εάν είναι γραφτό να είναι μαζί, θα φανεί μέσω των πράξεων τους. Εάν πάλι δεν είναι, η ερωτική ιστορία τους θα περάσει από πολλά εμπόδια και στο τέλος θα διαλυθεί. Αυτό όμως θα είναι ένα αποτέλεσμα που θα δώσει θετικές επιπτώσεις στο μέλλον, έχοντας περάσει από τις δυσκολίες, θα είναι έτοιμο να διορθώσει τα λάθη του ανοίγοντας νέους δρόμους και εμπειρίες. Όταν κάποιος κατανοήσει το δικό του κάρμα, μπορεί και να χειριστεί την προσωπική του ευτυχία.Στην ποιήματα της Μήνας Μητροπούλου αισθανόμαστε αυτή την ένωση σωμάτων και ψυχής….αυτό το μοναδικό σμίξιμο που μπορεί να φέρει στην καρδιά των ανθρώπων ο φτερωτός θεός….ο Έρως! Μέσα σε αυτά τα υπέροχα ποιήματα υμνεί την μαγεία του, την διαφορετικότητα του και συνάμα την γοητεία του που καταφέρνει να διαταράσσει τις ζωές των ανθρώπων και να τους φανερώνει πλευρές του εαυτού τους που δεν είχαν την ευκαιρία να δουν.  Με όμορφες λέξεις και πολλές παρομοιώσεις αέναα μας μεταφέρει την ψυχοσύνθεση του ερωτευμένου στο χαρτί. Και τα καταφέρνει περίφημα αφού μερικά από τα ποιήματά της θεωρώ ότι θα πετυχαίνουν να εκφράσουν τους ερωτευμένους κάθε γενιάς.   Η ποίηση φαίνεται να επαληθεύει τον ορισμό που λέει ότι ένα ποίημα είναι κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί με άλλο τρόπο. Η συνολική του επίδραση είναι μεγαλύτερη από την ακριβή σημασία οποιουδήποτε μέρους του. Το ασυνείδητο αφήνεται ελεύθερο να εξωτερικευτεί χωρίς τους περιορισμούς της λογικής σκέψης, μέσα από μια κατάσταση που μοιάζει με έκσταση. Ο ποιητής προσωρινά μετατρέπεται σε εκστασιασμένο μάντη, σε διαλογιζόμενο που πέφτει σε έκσταση και ο εσωτερικός του κόσμος (εικόνες, ιδέες, σχήματα) ξεχύνονται ελεύθερα από τη φυλακή του λογικού και αυτούσια περνάνε στους στίχους.
  Καλή συνέχεια Μήνα!Αναμένουμε εναγωνίως την επόμενη ποιητική σου συλλογή!

Βασίλης Τσακίρογλου (ποιητής)                              

• Αγαπητή μου Μήνα,  «… σε ποιο δρόμο να ακουμπήσω; και σε ποιο δρόμο θα σε βρω;” Νιώθει κανείς ιδιαίτερη συγκίνηση όταν έρχεται σε πρώτη επαφή με κάποια καινούργια πνευματική δημιουργία. Και αυτή τη συγκίνηση την ένοιωσα γιατί η δημιουργία σου αυτή παρέχει αξιόπιστες υποσχέσεις για μια μελλοντική εξελικτική συνέχιση της. Τα «Ερωτικά Ξόρκια» είναι μια λυρική ποίηση που με τους δικούς της ειρμούς γεμίζει τα σωθικά μας αισιοδοξία και πίστη πως τελικά η αγάπη είναι το μόνο που αξίζει στη ζωή μας. Η ζωή αυτή η ανεπανάληπτη για τον καθένα μας δεν είναι παρά μια σειρά έγχρωμες φωτογραφίες, που τα χρόνια και ο ήλιος τις κάνουν ασπρόμαυρες. Όλα χάνονται με τον θάνατο. Όλα εκτός από τον έρωτα. Αυτός μένει ακατάλυτος! Είναι ο νόμος, ο ένας και μοναδικός που ρυθμίζει την αρμονία του κόσμου. Μου αρέσει που ακολουθείς τον παραδοσιακό τρόπο γραφής και προσέχεις να αποφύγεις τις περιπλεγμένες περιπλοκές που μερικοί τις παρουσιάζουν σαν υπόδειγμα ύφους για να εντυπωσιάσουν ή να κάνουν επίδειξη ενός κακώς νοουμένου μοντερνισμού. Η ποίηση σου λυρική στο σύνολό της, με θαυμάσιες εικόνες, τέρπει τον αναγνώστη και οικειώνεται μαζί της. Ο ρυθμός της απαλός και μελωδικός. Η αγάπη και ο πόνος είναι τα κυρίαρχα αισθήματα. Η λυρική ποιότητα αυτής της ποιητικής συλλογής, σε υποχρεώνει να την ξεχωρίσεις από την πληθώρα των άλλων στιχοπλόκων του καιρού μας. Η εύθραυστη τρυφερότητά της μοιάζει με εκείνη τη «φλεγόμενη βάτο» της βίβλου που ολοένα καίγεται, μα ποτέ δεν γίνεται στάχτη. Σου εύχομαι να εξακολουθήσεις τον ανηφορικό δρόμο σου ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά. Το ξέρεις βέβαια πως η σκάλα της ποίησης είναι ατελείωτη.