Δηλώνω απλός μαθητής του δασκάλου των δασκάλων φύση-σύμπαν-γίγνεσθαι, του οποίου και αναπόσπαστο μέρος είμαστε, «γηράσκω αεί διδασκόμενος», ισότιμος παρατηρητής παντός εμπίπτοντος στο πεδίο παρατήρησης, πάντοτε επιδιώκοντας την εαυτό-παρατήρηση-αυτοσυνείδηση, βέβαιος πως «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», βέβαιος πως «η γνώση είναι άγνοια», συγχρόνως βέβαιος πως «το να πιστεύεις πως η άγνοια είναι γνώση είναι αρρώστια», βέβαιος για το αβέβαιο των βεβαιωμένων, σταθερά επιδιώκοντας τη διάκριση του αληθινού από το έχον μορφή αληθινού, του ιερού από το έχον μορφή ιερού, του αυθεντικού από την υποκρισία.

Επιπλέον και κυρίως, βέβαιος πως η αλήθεια δεν είναι υπόθεση ανακάλυψης αλλά μάλλον αποκάλυψης για κάθε τι το οποίο εμπίπτει στο πεδίο παρατήρησής μου. Επιδιώκω σταθερά να πληρώ τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε η αποκάλυψη να συμβεί. Επειδή η αποκάλυψη είναι αδύνατον να συμβεί όσο ο εαυτός-εγώ κινείται, είναι ευνόητο πως για να προκύψει, αν και όταν προκύψει, ο εαυτός-εγώ πρέπει να σιωπήσει απολύτως, καθώς μόνον τότε υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα.