Η ποιητική συλλογή της Ελένης Θ.Π. Λουκά στο βιβλίο με τίτλο «Η μικρή ζωή μας είναι μία.. στου απείρου την ευθεία η τελεία.» είναι ένα έργο που συνθέτει με ιδιαίτερη επιτυχία τον λυρισμό ,την αναπόληση αλλά και τον φιλοσοφικό στοχασμό Είναι ένα έργο που τολμά να προτείνει την επιστροφή στα λησμονημένα αισθήματα της εποχής του 60 αλλά και να υπερασπισθεί ένα ξεχωριστό σκεπτικό στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του σήμερα. Θα δεχθούμε ότι στα πρώτα ,χρονολογικά, ποιήματα υπάρχει μια ευνόητη διστακτικότητα. Προοδευτικά η έκφραση αποκτά ένα εξαιρετικό δυναμισμό με κύριο συστατικό του τον αιφνιδιασμό, χωρίς να λείπει και η απέριττη τρυφερότητα . Το περιεχόμενο είναι αυθεντικό . Ανασύρει μέσα από τους στίχους τα πιο λησμονημένα αισθήματα και καταφέρνει να μας μεταδώσει την συγκίνηση της νοσταλγίας και της ανάμνησης. Το «παλιό σπίτι», «το φθινόπωρο» «ό έρωτας» διεκδικούν να είναι ποιητικά αριστουργήματα .Η εικονογράφηση ,με μοναδική ευαισθησία, του βιβλίου συνιστά πρωτοτυπία στην δημοσίευση ποιημάτων .Σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη, οι φωτογραφίες ζωντανεύουν τις σελίδες και διαφοροποιούν το έργο ως προς το αόριστο περιβάλλον των λευκών σελίδων. Η πρωτοβουλία της συγγραφέως στην αισθητική παρουσίαση θα σηματοδοτήσει την αναθεώρηση των καθιερωμένων στην ποιητική έκφραση    

Στέφανος Ιατρός 

Για μένα η συλλογή της Ελένης « Η μικρή ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία»ήταν και είναι ένα αισθητικό γεγονός!

Ηδη από τον τίτλο βλέπουμε μια άλλη πρόταση, μια άλλη ματιά, αυτή που διαμεσολαβεί ανάμεσα στην δύσκολη πραγματικότητα, την γεμάτη στερεότυπα και συνήθειες  και την εσωτερική της πραγματικότητα της Ελένης και την οποία επιθυμεί να διαδώσει:

η ζωή μας είναι μικρή, μια τελεία, στην ατέλειωτη ευθεία του συμπαντικού μας κόσμου. Βίωσα μέσα από την ποίηση της Ελένης ένα καλειδοσκόπιο σκέψεων, συναισθημάτων, όσο και εικόνων, συμβολισμών  και μεταφορών. Σχεδόν όλα τα ποιήματα της συλλογής,.. μου  προκάλεσαν όχι μόνο την τόσο αναγκαία αναγνωστική τέρψη και απόλαυση αλλά και εμπάθεια και συμπάθεια, μου πρόσφεραν πολλαπλά διανοητικά  ερεθίσματα, μου δημιούργησαν νέες απορίες για τον αναγκαίο αναστοχασμό μου σε σχέση με την επιστήμη της Ψυχολογίας που υπηρετώ. Γιατί υποστηρίζω την άποψη ότι, εκτός από τα εργαλεία της Ψυχολογίας ως εφαρμοσμένης επιστήμης, ψυχοθεραπεία δηλαδή διακονία της ψυχής προσφέρει ο λόγος και ο ανθός του λόγου θεωρείται η ποίηση.Αλλωστε, ουσιαστικός σκοπός της τέχνης κάθε μορφής  είναι η κάθαρση των παθών, η διδασκαλία και η ηθική τελείωση. Κάτω από αυτή την οπτική, η ποιητική συλλογή της Ελένης είναι μια σειρά δημιουργημάτων που προκαλούν τον αναγνώστη να διαπραγματευτεί μέσω των εικόνων, των μεταφορών, της νοσταλγίας και των αξιών της ζωής την καθολοκληρία ταυτότητά του με τα γνωστά/ άγνωστα αυτογνωσιακά ερωτήματα: “Ποιός είμαι που πάω και, επιτέλους, πού θέλω να πάω;”

Αγγιξε λοιπόν ειλικρινά τον προβληματισμό μου η ποίησή της Ελένης  και νομίζω  ότι πραγματικά μπορεί να ανοίξει τη συζήτηση με τον εαυτό μας και φυσικά  με τις σχέσεις μας με πολλούς αν όχι όλους τους άλλους γύρω μας, ειδικά τους πιο σημαντικούς: “τί κάνουν οι σημαντικοί άλλοι, οι αγαπημένοι μου  γύρω μου; Τί κάνουν για μένα, σε μένα και τί κάνω εγώ; Τί θα μπορούσα να κάνω ή να κάνουμε συλλογικά για την φύση και το περιβάλλον;”

Μαρία Λασσιθιωτάκη, Αδειούχος Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια