Ο δημιουργός καταθέτει την άποψή του από την αρχή του πονήματός του. Με εξέπληξε η αναζήτηση και η απόδραση που εναγωνίως διέτρεχε το κύριο κορμό των κατατιθέμενων ιστοριών του.
Επί της ουσίας το βιβλίο του χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το πρώτο ακολουθεί την παρατήρηση
Το δεύτερο την εν μέρει κατανόηση
Και το τρίτο την διάθεση αναλύσεως μέσα από το φίλτρο μιας αγωνιώδους συμπερασματικής καταλήξεως.
Ο Τόμμυ Πατωνίδης καταγράφει διατηρώντας αναλλοίωτη την θέση του. Σαν θεατής της τέταρτης σκηνής αδυνατεί να επέμβει στην δράση που εξελίσσεται επί της σκηνής μα κι απ΄ την άλλη δεν είναι μέρος του συνόλου που απαρτίζει τους θεατές-αναγνώστες.
Αφήνει τα μάτια των ηρώων να μιλούν τις σιωπές του αλλά και μέσα από τα μάτια τους ο ίδιος μυστικά καθοδηγείται στο να αφεθεί σ εκείνη την μαγική διάδραση της εμπνευσμένης αφύπνισης.
Ο παντεποπτικός του ρόλος άλλοτε ίπταται του κειμένου
στα πρώτα τρία διηγήματά του με τους αγγλοσαξονικούς δανεισμένους τίτλους: 1. Α dream I had of you, 2. Devil Eyes, 3. In the name of love, ακολουθώντας μια ευγενική τριτοπρόσωπη αφήγηση ενώ στα επόμενα τρία με τις ελληνικές επικεφαλίδες: 4. Η Πολυκατοικία, 5. Η συναρπαστική περιπέτεια του Κώστα Παπαδόπουλου, και 6.Τα αληθινά γεγονότα για την υπόθεση του Νίκου Μαντά, έρπεται. Το δεύτερο μέρος, επί της ουσίας αποτελεί μια διασπώμενη - εξακολουθητική ιστορία δοσμένη από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η χρήση του εγκιβωτισμού και η δυναμική πολυχρωματική από σιωπηλά συναισθήματα και πολυχρωματικές κραυγές πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ωθεί δυναμικά τον αναγνώστη να συμμετέχει και ενίοτε να διαμορφώνει υποδόρια θέση, άποψη, φωνή, που πυροδοτείτε με το επιτηδευμένο ύφος της επιλεκτικής επιμελημένης γλώσσας του, ταράσσοντας
δυναμικά απεικονιστικά και ιδεολογικά το κείμενο.
«Όχι όσο κουβαλάω πάντα μαζί μου δύο πανέμορφα μικρά «μαργαριτάρια», που το κέντρο του ενός είναι καφέ και του άλλου ανοιχτό γαλάζιο.» σελ. 24

«Κάθε βράδυ βλέπω αυτά τα μάτια στον ύπνο μου»
…σελ 50

«Το σημείο όπου κάποτε βρίσκονταν τα μάτια, είχε σκαλιστεί»…σελ 73

«Με τα μάτια του να με κοιτάνε διαπεραστικά μ ένα έντονο ύφος απελπισίας»…σελ 107

Τα μάτια είναι η κινητήριος δύναμη του δημιουργού.
Και όχι άδικα φυσικά.
Τα μάτια είναι οι πύλες μας προς τον έξω κόσμο.
Είναι τα ορμητήρια των ενστίκτων.
Είναι οι μυστικές διαφυγές μας προς το ΄Εσω Εαυτό μας.
Είναι οι πύλες των ονείρων.
Είναι το μοναδικό όργανο του ανθρώπου που αποχαιρετά τελευταίο την ζωή...
Ο Τόμμυ Πατωνίδης μου άπλωσε το χέρι στο δικό του κόσμο. Μακριά εκεί που η φαντασία ενδύει τους ήρωες εκεί που το παράλογο κινητοποιεί τις ζωές τους εκεί που το αφύσικο βρίσκει μια θέση να διεκδικήσει τα ένστικτα.
Εκεί που η παρόρμηση των φόβων οδηγεί την λογική να στραφεί σε δύσκολα μονοπάτια ώσπου να εξαγνιστούν οι ενοχές.
Τόμμυ σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι, στον κόσμο του πνευματικού σου DNA και, σου εύχομαι καλή συνέχεια.