Κλεπταποδόχος δειλινού

Εμφανίσεις: 2029

Αξιολόγηση Χρήστη:

/ 0

Λευτέρης Κωνσταντινίδης, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Πολιτών Αττικής

Κλεπταποδόχος είναι αυτός που διαπράττει το αδίκημα της κλεπταποδοχής, που συνίσταται στην εν γνώσει του αποδοχή, φύλαξη, διακίνηση και οικειοποίηση του κλοπιμαίου, με σκοπό το ίδιον όφελος.

‘Το κόκκινο του δειλινού πυρπόλησε την άκρη του σύννεφου που φάνταζε σαν μικρή τουφίτσα κοριτσίστικων μαλλιών!

‘Άπλωσε παντού τα χρυσά του σεντέφια και εγώ που νόμισα πως ήταν δικά μου, τα φόρεσα όλα.

Πόσα μου άρεσε αυτό, να είμαι κλεπταποδόχος εκείνου του κόκκινου που το είπαμε δειλινό!’

(Απόσπασμα από το 1ο ομότιτλο ποίημα της συλλογής, μετά το εισαγωγικό)

Η Γιώτα Μάρκου τιτλοφορεί και αρχίζει την ποιητική της αφήγηση με μια λεπτή και συνάμα τρυφερή ειρωνεία. Γιατί βλέποντας τον τίτλο του βιβλίου περιμένει κανείς να είναι μια καταγγελία για τα τεκταινόμενα του κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου. Αντ’ αυτού η ίδια αυτοαποκαλύπτεται ως εκούσια παραβάτης, παρά το ελαφρυντικό (νόμισα πως ήταν δικά μου). Η τόσο μοναδική και ανεκτίμητη αίσθηση εκείνου του δειλινού, αναδεικνύει μια παράλληλη αλληγορία ενοχής, σαν να είναι ένα είδος κλοπής μιας πολύτιμης κατάστασης, τόσο κοινής αλλά και τόσο ίσως απόμακρης.

Έτσι εντοπίζεται μια αντίστροφη συγγένεια και συνέχεια με την τραγική ειρωνεία που εξιστορείται στον ‘Χορό Σαλτιμπάγκων’ , που έδωσε και τον τίτλο στο πρώτο της βιβλίο. Είχαμε πει τότε ότι η Γιώτα Μάρκου «έχει συντονισμένες τις ποιητικές της κεραίες στην πραγματική ουσία των γεγονότων». Με το δεύτερο βιβλίο αυτές οι κεραίες έχουν αποκτήσει πολύ υψηλότερη ευαισθησία και ευκρίνεια.

Η Γιώτα είναι ο δικός μας αγαπημένος άνθρωπος, της δικής μας πόλης ή της μεγάλης γειτονιάς μας. Παρακολουθεί και καταγράφει τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, αφουγκράζεται και βιώνει με ακραίο σπαραγμό τα συλλογικά και προσωπικά αδιέξοδα, τον ανθρώπινο πόνο και τη μοναξιά. Γίνεται έτσι το βαρόμετρο του ατομικού και του συλλογικού ασυνείδητου . Το αποδίδει με αυθεντικότητα, ακρίβεια και εντιμότητα και το μετουσιώνει ποιητικά με μεγάλη αγάπη, τρυφερότητα και απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Στη συνταγή της γραφής της χρησιμοποιεί τα βασικά υλικά και καταστάσεις που απλόχερα η φύση μας προσφέρει η φύση της Πατρίδας μας: Τον ήλιο, τα αστέρια, το φως, το σκοτάδι, τις σκιές, τα λουλούδια με τις μυρωδιές τους, τα χρώματα των λουλουδιών, της θάλασσας και του ουρανού, την πέτρα, το χώμα και το νερό και όλα με μια ανάμεικτη ευωδία βοτάνων, λουϊζας και δυόσμου.

Με αυτή την έννοια πολλά από τα ποιήματά της ενώ αποπνέουν βαθειά ελληνικότητα έχουν μια επιλεκτική συγγένεια με την ανατολική και γιαπωνέζικη ποίηση.

Σε κάθε βήμα η Γιώτα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ακούραστο και αδέκαστο εσωτερικό κριτή σε ένα διαρκές δικαστήριο των αξιών, που δεν υπόκειται σε εκπτώσεις.

Ο ‘Κλεπταποδόχος’ είναι ένα βιβλίο ζωντανό και επίκαιρο σαν ζεστό ψωμί… που το δίνει αντίδωρο σε όλους εμάς από τα βάθη της καρδιάς της…