Αξιότιμε και πολύτιμε συνάδελφε
...Σημειώνετε με κοσμιότητα και μετριοφροσύνη ότι δεν είστε ποιητής. Δε συμφωνώ. Είστε καλός γιατρός και καλός Ποιητής, συνδυασμός αξιών που πάντα τόσο πολύ τον έχουμε ανάγκη και κυρίως σήμερα. Το επιστημονικό και ποιητικό σας έργο αυτοπαρουσιάζεται και δεν αμφισβητείται. Αγαπητέ και πολύτιμε συνάδελφε έρρωσο και γράφε.

Λάζαρος Ε. Βλαδίμηρος

Αγαπητέ Στέλιο
Μεγάλη η έκπληξή μου, μετά την ωραία ομιλία σου, να ανακαλύψω και το εξαιρετικό ταλέντο σου στην ποίηση. Και τα δύο "Στιγμογραφήματά σου, αποδίδουν πηγαία συναισθήματα, αλλά και εναν πλούσιο αισθησιασμό. Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες να τα διαβάσω, αλλά και σε συγχαίρω για το ταλέντο σου.
Χρησιμότατο για κάθε παιδίατρο και το πόνημα σου για το "Προκάρδιο άλγος στα παιδιά". Απορώ πως δεν είχα ενημερωθεί για την έκδοση του.

Χρήστος Σπ. Μπαρτσόκας

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η ποίηση είναι συμπυκνωμένος λόγος. Έτσι λοιπόν (όπως κάθε τι συμπυκνωμένο) χρειάζεται ειδική μεταχείριση για να το απολαύσει κανείς. Θα έλεγα πως είναι δυνατόν ο αναγνώστης, κάνοντας λανθασμένη χρήση (π.χ. σαν να πίνει κάποιος συμπυκνωμένο γάλα χωρίς να το αραιώσει) , να φτάσει σε λανθασμένη αντίληψη και απόρριψη. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί η ποίηση δεν έχει όσους φίλους της αξίζουν; Προσωπικά έχω την τύχη να έχω βρει τους δρόμους μου να προσεγγίζω την ποίηση. Αν μάλιστα ο λόγος είναι λιτός, απέριττος, ει δυνατόν συμπυκνωμένος και αν έστω ακρ'αγγίζει το υπερ-ρεαλιστικό μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω ιδιαίτερα. Μετά την πρώτη ανάγνωση, τα στιγμογραφήματα ΙΙ του αγαπητού κου Αντωνιάδη, κέρδισαν επάξια μια θέση στην αγαπημένη γωνιά της βιβλιοθήκης μου. Εκεί όπου γνωστοί και άγνωστοι ποιητές με περιμένουν για ανταλλαγή σκέψεων, προβληματισμών, ονείρων...

Μάριος Διαμαντάρας