Η Κίρκη Ραφαηλίδου γράφει για τα πάθη με τη νηφαλιότητα ενός αφηγητή που αποδέχεται και αναγνωρίζει την ανθρώπινη κατάσταση. Τους ήρωες της κινούν νήματα που οι ίδιοι αδυνατούν να αναγνωρίσουν, πόσο μάλλον να κόψουν. Οι ενέργειες τους και η συμπεριφορά τους παρόλο που εντάσσονται στο πλαίσιο μιας εποχής, έχουν διαχρονικά ελατήρια που πηγάζουν στα βάθη της ύπαρξης μας και φιλοξενούνται από μία πόλη με ρυθμό, ζωντάνια και κίνηση.

Έλσα Παντοπούλου, συγγραφέας

Το μυθιστόρημα της Κίρκης Ραφαηλίδου το απόλαυσα σαν κομψοτέχνημα, μια δαντέλα φιλοτεχνημένη με λόγο ανάλαφρο, ακριβή, φινετσάτο, με τέλεια σπουδή της γλώσσας και της ατμόσφαιρας της εποχής που ανασταίνει. Με μετέφερε με μαγικό ραβδάκι στα χρόνια μετά την Κατοχή, με βαθειά γνώση της εποχής και μια βελούδινη αφηγηματική ικανότητα που απορρέει από βαθύτερη κατανόηση των ανθρώπινων παθών, ήθος πολύτιμο και ιαματικό... Οι ήρωες ελπίζουν, δρουν, υποφέρουν, μιλούν με ζωντάνια και φυσικότητα και σάμπως να τους αφουγκράζεσαι. Μου έγιναν οικείοι, σαν πρόσωπα υπαρκτά και φιλικά. Οι συνομιλίες και τα πάθη τους δημιουργούν την ψευδαίσθηση προσώπων που ζουν κι αναπνέουν δίπλα σου κι όπου να 'ναι θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Ένα μυθιστόρημα με την αμεσότητα, την αυθεντικότητα και το ανεπιτήδευτο ύφος της πραγματικής ζωής.

Μαρία Γεωργαλά, συγγραφέας